Georges Prêtre: «O talento na dirección é un don, o oficio pode aprenderse»

Data de hoxe: Xoves 17 de febreiro de 2011

Lecer &Cultura

ORQUESTRA 

Georges Prêtre: «O talento na dirección é un don, o oficio pode aprenderse»

Unha das últimas batutas lendarias abre o sábado o Galicia Classics

Autor: Cristóbal Maneiro

Localidade: Vigo

Data: 17/2/2011

 

«Levo 44 anos dirixindo en Viena e alí xa me consideran un pouco vienés»

Despois de ser o mestre predilecto da soprano Maria Calas e do compositor Francisc Poulenc, quen lle confiou a estrea da voz humana, Georges Prêtre (Waziers, Francia, 1924) alcanzou unha popularidade inesperada nestes últimos tempos ao dirixir dous dos máis recentes concertos de Ano Novo coa Filarmónica de Viena, unha orquestra coa que colaborou asiduamente durante máis de corenta anos. Na súa primeira visita a Galicia, este ex director da Ópera de París acode coa Filarmónica da Scala de Milán para ofrecer o vindeiro sábado, en Vigo (Centro Cultural Caixanova, 20.30 horas), o concerto inaugural do Galicia Classics 2011. As entradas esgotáronse hai días.

-Despois de moitos anos atopándose no top das mellores batutas, resulta que se fixo autenticamente popular nestes últimos anos, ao dirixir dous dos últimos concertos de Ano Novo. ¿Como viviu esta celebridade inesperada? 

-A miña carreira levoume por todo o mundo, pero é certo que dirixir o concerto de Ano Novo en Viena ten moito impacto mediático, vese en todas partes. Son o único director francés que o fixo e levo xa 44 anos dirixindo en Viena. Fun director principal da Sinfónica de Viena e dirixo a miúdo á Filarmónica tamén, polo que eles me consideran xa un pouco vienés, coñezo a súa música. Fun moi feliz facéndoo.

-Pasou por ser o director favorito de Francisc Poulenc e de Maria Calas. ¿Que cre que o compositor e a soprano atoparon en vostede? 

-Creo que había confianza. No primeiro encontro que tiven con Poulenc para A voz humana mirámonos aos ollos e non chegamos nin sequera a falar de música, pero unha corrente pasou entre nós. Con Maria Calas, o mesmo. A ela gustáballe París e quería gravar coa mesma casa discográfica para a que eu traballaba entón. E sempre mantiña o contacto cos ollos. É turbador, pero é así; deseguido pasou a corrente.

-¿Como era realmente Maria Calas?

 

-No plano profesional, unha gran artista, coa maiúscula. Entendíao todo. Ela non vía moi ben de lonxe e recordo que na Ópera de París, onde fixemos xuntos Norma, estaba a uns vinte e cinco metros de min. Con todo, cando eu repetía a miña frase musical, ela chegaba comigo. Entendíao todo. Na vida privada eramos íntimos. Viña a miúdo á miña casa. Era unha persoa moi sinxela. Algúns xornalistas creáronlle unha mala reputación dicindo que tiña mal carácter pero non é certo, era amable e humana.

-¿Cambiou moito o mundo da lírica desde os seus inicios na Ópera de Marsella?

 

-Si, fun moi feliz nesa época porque había moitas compañías de ópera. Amo á mocidade pero, desgraciadamente, os mozos directores de hoxe non teñen moitas oportunidades. O talento de director non se aprende, é un don. O oficio, con todo, si. Nós tiñamos a sorte de poder facer moito repertorio. Naquela época tocabamos moitísimas obras, aprendiamos o oficio. Todos empezamos actuando nos escenarios de provincias. Agora os teatros cambiaron, fanse poucas producións. Un director dirixe sete veces o mesmo e termina por non ter moito repertorio. Non é a súa culpa, pero é unha mágoa para os eles. A estes directores faltaralles sempre, témome, o oficio.

«Dicían que tiña mal carácter, pero non é certo: Maria Calas era amable e humana»

© Copyright LA VOZ DE GALICIA S.A.
Polígono de Sabón, Arteixo, A Coruña (España)
Inscrita no Rexistro Mercantil da Coruña no Tomo 2438 do Arquivo, Sección Xeral, aos folios 91 e seguintes, folla C-2141. CIF: A-15000649.